Dziękujmy za każde zaproszenie do cudzego życia i szanujmy każde z nich, ponieważ wiąże się z ogromnym zaufaniem i ryzykiem. Poczekajmy, aż ludzie otworzą przed nami zamknięte drzwi. A my… dobrowolnie i delikatnie odkrywajmy. Tą osobę, która w jakiś sposób daje nam możliwość rozwoju. Szacunku, empatii, dobroduszności, lojalności.
Jednym ze sposobów, aby powiedzieć innym, jak chcielibyśmy, aby weszli w nasze życie, jest pokazanie im, jak przechodzimy przez ich życie. Zachowujmy się tak, jak chcielibyśmy, aby inni postępowali z nami.
Z pewnością wejście w czyjś życie nie gwarantuje, że będziemy dla tej osoby najważniejsi i najbliżsi. Nie mamy też prawa ingerować w czyjeś życie, tylko dlatego, że ktoś nas do niego wpuścił. Musimy nauczyć się to robić bez pozostawiania niepożądanych śladów w tym, co nie należy do nas.
Nawet jeśli mamy jasność co do tego, czego szukamy w związku lub w relacjach międzyludzkich, musimy skierować nasze wysiłki, aby znaleźć to w delikatny i pełen szacunku sposób. Wyobraźmy sobie, że przestrzenie każdego z nas to ogród pełen kwiatów i musimy go przekroczyć, dbając o to, aby nie nadepnąć na żaden kwiat. Każdy z nich reprezentuje marzenie, wartość, coś ze swojej historii – coś co powinniśmy uszanować mimo naszych poglądów, racji czy oczekiwań.
No Responses Yet